Do jeziora nimf [P]

Arya

No więc napisałam pierwszą na świecie przygodówkę w bardzo "dziewczyńskiej" oprawie. Elfy, błogość... Chyba żaden chłopak nie byłby tym zainteresowany :wink:

ROZDZIAŁ PIERWSZY: Miasto nad elfią rzeką.
Piękna istota żeńska, o zielonych oczach i brązowych lokach, wysokiego wzrostu i niezwykle szczupła wyszła z drewnianej chatki o żółtej strzesze, w której mieszkała. Jej uroda nie była ani niczym nadzwyczajnym, ani osobliwym- w końcu była elfką.
Pierwszą rzeczą, jaką ujrzała, była ruda, piegowata, zielonooka i chuda istota, tego samego rodzaju, biegająca po lśniącej wodzie Elfiej Rzeki.
- Doris!- zawołała na brązowowłosą przyjaciółkę ruda Karla. Obie bardzo się ucieszyły, że widzą siebie nawzajem. Ich przyjaźń była chyba najpiękniejsza w całej Warei, mieście, w którym mieszkały. Zwało się ono tak od pierwszej królowej, Warei. Lekkomyślna, lubiąca dobrą zabawę Karla i rozważna, spokojna Doris znakomicie się dopełniały.
-Chodź ze mną! Woda już taka ciepła!- zachęcała uradowana Karla.
-Przeziębimy się!- ostrzegła Doris.- A poza tym Derik na nas czeka.
Derik, był to ich następny przyjaciel, o rok starszy, ale bardzo miły. Miał on opadające na oczy, ciemne włosy i czekoladowe oczy. Był szczupły oraz wysoki, tak, jak obie przyjaciółki i wcale nie traktował swych przyjaciółek jak niepowazne dzieci.
-Ja idę po Bellę... Właśnie, gdzie Kryształ?- ciągnęła Doris. W elfich wioskach największą popularnością wśród środków transportu cieszyły się skrzydlate jednorożce. W każdym gospodarstwie musiał być przynajmniej jeden tego typu koń. I trójka przyjaciół posiadała swoje. Jednorożec Karli wabił się Kryształ, Doris- Bella, a Derika- Devil.
Po chwili elfki leciały na swoich czarodziejskich wierzchowcach, Karla na białym, a Doris na gniadym. Wzleciały wysoko, tak wysoko, jak tylko mogły i lubiły. Wiatr szumial im w uszach jednorożce dotykały kopytami czubków najwyzszych drzew, a Doris zamknęła oczy, połozywszy głowę, pełną brązowych, miękkich włosów na grzbiecie swojego gniadosza. W końcu znizyły lot i przygotowały się do londowania. Zatrzymały się przy głównej drodze, oddzielającej wiejską część Warei, w której mieszkały, od centrum miasta. Elfia rzeka, która wiosła przec całe miasteczko i jeszcze dalej, tam była najpłytsza i najpiękniejsza, a na brzegu rosła miękka trawa. Elfki zsiadły z jednorożców i położyły się na trawie, gryząc źdźbła, obserwując chmury i przymykając oczy. Nagle nadleciał Derik na czarnym Devilu. Policzki miał zaczerwienione z zimna, a oczy błyszczały mu groźnie. Doris i Karla spojrzały na siebie porozumiewawczo. Od miesiąca ich pryjaciel wciąż był na przemian smutny, rozdrażniony i zły. Wszystko to dotyczyło szkolenia, jakie musiał przeżyć każdy chłopak, który osiągnął dorosłość, czyli szesnaście lat. Uczyli się na nim sztuki walki, polowania i innych rzeczy, które powinien wiedzieć mężczyzna. Derik za tydzień miał skończyć popularną "szesnastkę". Przejście z chłopca w mężczyznę uświetniał obrząd, w ktorym otrzymywał od wioskowego maga amulet, dzięki któremu mógł czarować.
-Właśnie się dowiedziałem o szczegółach szkoenia- burknął Derik do elfek.
_na pewno nie jest tak źle- próbowałą złagodzić Doris.
-Jest! Szkolenie potrwa rok i ma się odbyć Rei, mieście, słynącym ze wspaniałych mężczyzn i zadbanych kobiet. Póżniej muszę się ożenić z jakąś swoją rówieśniczką. Pewnie zostanę mężem Mirandy, lub Mirabeli- opowiedział elf. Zapadła cisza. Wszyscy wiedzieli, jak elfki nie lubiły dwóch córek kowala, które nie skromiły im złośliwości, ale dla Derika były słodkie jak cukiereczki.
-To chyba chcesz dobrze spędzić ten tydzień?- zapytała Karla.
-Chcę go zapamiętać!- wyszeptał Derik.
Mam nadzieję, że się spodoba Wesoly

Pozdrófffki

pisklak

Mmmm... czekoladowe oczy... już je mam... Aaa! Co? Aaa, już wiem. Ciekawe opowiadanie chociaż ma trochę błędów. Mruga

Ale ciekawe. Chciałabym już zjeść czekoladę... Arya jest be, be! Skąd wiedziałaś, że pragnę czekolady? Ale za to mimo, że nie chciało mi się czytać, to zrobiłam to. Fajne, posiada fantastykę, to lubie. Dziex za pozdrófffki Wesoly

Arya

Dzięki. A gdzie dokładnie błędy?

Alisese

Pierwsze wrażenie.
Moje wrażenie? Bez przeczytania tego tekstu – jak najbardziej pozytywne. Choć z góry się nieco uprzedziłam, widząc długość tego, co nazywasz „rozdziałem.” Dosłownie rzecz biorąc spadłam z krzesła, kiedy zobaczyłam tytuł owej części. Jednak wszystko to blednie, wziąwszy pod uwagę tytuł całości – „Do jeziora nimf.”
[3/5pkt.]

Błędy.
O, ale wyzwanie.