FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Profil
Zaloguj
Forum www.fanstory.fora.pl Strona Główna
->
Opowiadania
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
NIE
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Informacje
----------------
Regulamin
Prośby i Uwagi
Przed państwem...
Twory wyobraźni
----------------
Opowiadania
Wiersze
Art
Linki
Pojedynki Literackie
----------------
Rozporządzenia
Arena
Fun
----------------
Paplanina
Linki
VIP room
Hyde Park
Krzyczy-pudło
Przegląd tematu
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumline"> <tr> <th class="thCornerL" width="22%" height="26">Autor</th> <th class="thCornerR">Wiadomość</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>pisklak</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Saphic/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Pią 21:11, 23 Paź 2009<span class="gen"> </span> Temat postu: Uciekając Śmierci [NZ][SD]</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">No więc już daję opo, znane już z zapowiedzi rysunkowej. Wiem, że temat niezbyt, ale mam nadzieję, że jednak się spodoba. Miłej lekturki życzę <img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/new_msn-wink.gif" alt="Mruga" border="0" /> <br /> <br />*** <br /> <br />Rozdział I: Spełnienie przepowiedni <br /> <br />Była bezchmurna no w Londynie. Gwiazdy wesoło błyszczały wokół najjaśniejszego księżyca na <br />granatowym niebie. Na ulicach nie było żywej duszy, nawet zwykłego kota. Drzewa w parku <br />uchylały swe korony od powiewów wiatru. Jednak ciszę przerywał szloch. <br />Ciemna masa drgała na jednej z ławeczek w parku. To była dziewczyna gdzieś w wieku szesnastu <br />lat. Długie ciemnobrązowe włosy zakrywały jej pulchną twarz z wielką liczbą piegów. Duże, zielone <br />oczy teraz wylewały strumienie łez. Dziewczyna ubrana była w jeansowe spodnie, t-shirt i czarną <br />bluzę. Sznurówki jej butów były rozwiązane i latały we wszystkie strony. <br />Brązowowłosa wzdrygnęła się. W parku powiało chłodnym wiatrem. Uniosła przestraszoną głowę i <br />rozejrzała się nerwowo. Nie było nikogo, więc odetchnęła z ulgą. Wstała, po czym chwiejnym <br />krokiem ruszyła w stronę najbliższej ulicy, na której mieszkała. Uliczne latarnie przyświecały <br />żółtym, mdłym świtłem dziewczynę. Cień za nią to wydłużał się, to kurczył. Ona jednak włożyła <br />dłonie do kieszeni bluzy i wypatrywała jakże znajomych drzwi. W końcu stanęła przed nimi i <br />spojrzała na tabliczkę z napisem "13 Green Street, mieszkanie 26". Podeszła bliżej i jedną ręką <br />chwyciła klamkę, a drugą ocierała łzy z twarzy. Powoli, jednocześnie bardzo cicho, otworzyla drzwi <br />i szybko weszła do mieszkania. <br />W przedpokoju panował mrok. To oznaczało, że wszyscy domownicy spali. Znów odetchnęła z <br />ulgą, bo nie chciała, by ktokolwiek widział ją teraz. Zaczęłyby się wypytywania o późny powrót. I <br />tak by nie zrozumieli. <br />Ruszyła ku schodom na piętro, nie zdejmując już obuwia. Przeskakiwała co trzy stopnie, więc <br />szybko mogła stanąć przed drzwiami swojego pokoju. Weszła do niego i rozejrzała się po jego <br />wnętrzu. <br />Jednym słowem można było to tylko opisać: w pokoju był czysty BAŁAGAN. Wszędzie leżały <br />rozwalone części ubioru, szkolne książki wraz z ogryzkami jabłek dekorowały podłogę. Z plecaka <br />byle jak rzyconego wystawała pusta butelka po wodzie. Na biurku stjącym przy ścianie było <br />wszystko i nic. Na jednej ze ścian widnial ślad po herbacie, pamiątka jednej z kłótki z młodszą <br />siostrą. <br />Nie przeszkadzało to dziewczynie. Przeszła przez pokój i wyjęła z plecaka wszystko, po czym <br />zaczęła wkładak do niego wszystko, co jej się przyda. Robiło to automatycznie, jej umysł zaś <br />wspominał pewne wydarzenie sprzed roku. <br />Kiedy jeszcze chodziła do gimnazjum, to wybrała się do wrózki, znanej jako Elizabeth Smith. <br />Usiadła nieśmiało w jednym z miękkich foteli, naprzeciwko osiwiałej staruszki. Dzielił je tylko <br />okrągły stolik. Dziewczyna wpatrywała się w kobietę, ale ona tylko powiedziała: <br />- Nie przepowiem ci. <br />To ją zdenerwowało. <br />- Niby czemu? Nie po to tutaj przyszłam, żeby usłyszeć tylko to! <br />Wróżka jedynie westchnęła. <br />- To ci jedynie zniszczy życie. Wiedziałam, że przyjdziesz, ale nie zrobię tego. - powiedziała cicho. <br />- Jestem pewna, że to mi nie zniszczy życia! Nawet gdyby, to będę cierpieć za swoją ciekawość, <br />błagam. <br />- Hmmm... - staruszka nie odpowiedziała od razu. Najpierw poprawiła chustę okrywającą jej cienkie <br />włosy, a potem spojrzała na nastolatkę. - No więc dobrze. Za jakiś rok od tej wizyty twój chłopak <br />cię rzuci, a ty straciszsens życia. Śmierć uzna to za odpowiedni znak i zacznie na ciebie polować. <br />- Śmierć? Przecież "śmierć" nie może "polować", jest tylko końcem żywotu - zaprzeczyła <br />brązowowłosa. <br />- Ech... dziecinko, z tym, że Śmierć jest końcem, to masz rację, ale i tak jesteś głupia. <br />Staruszka miała rację. O ile zielonooka pamiętała, to dla swojego chłopaka zrobiła się jak matka, <br />przynajmniej on tak dziś powiedział. Zerwał z nią tak niespodziewanie, niestety to nie jest <br />największym zmartwieniem. Pzrez ten rok zrozumiała, że to może być prawdą i teraz chciała uciec <br />temu, co jest jej przeznaczone. Wiedziała, że kiedy to nastąpi, to nie będzie mogła zostać z domu, <br />bo zawalający się dach czy pożar mogłyby zabić niewinnych. <br />Plecak już napełnił się, więc mogła ruszać. Chwyciła jeszcze czystą kartkę i naskrobała tam o <br />wszystkim, o czym powinni wiedzieć rodzice, czyli powód jej "ucieczki". Odłożyła ją na widocznym <br />i wolnym skrawku biurka, po czym na paluszkach wyszła z pokoju. Zeszła na dół i z przedpokoju <br />spojrzała, prawdopodobnie, ostatni raz na wnętrze domu, następnie wychodząc. <br />- Żegnajcie - szepnęła patrząc na drzwi. <br />Brązowowłosa ruszyła przed siebie, pisząc SMS-a do przyjaciółki Nicole. <br />"Wyjdż przed dom i czekaj tam na mnie" <br />Zielonooka wiedziała, że Nicole na pewno jej nie zawiedzie i będzie czekać na nią. Chyba, że <br />Śmierć przyjdzie po nią wcześniej. <br />Wiatr otulał jej twarz, a przepełniony plecak wrzynał się w plecy. Jednak musiała przecierpieć te <br />ostatnie chwile życia, póki nie wyzionie ducha, co kiedyś Najwyższy w nią tchnął. Wolałaby lepiej <br />nie umrzeć, ewentualnie później, ale niestety istnieje coś takiego jak przeznaczenie. <br />Uszom dziewczyny dobiegł dziwny dźwięk u góry. Zwróciła am swoją głowę i zatrzymała się. <br />Balkon nad nią był popękany. Wszystko to wyglądało niebezpiecznie, jakby miało się zawalić.. <br />Brązowowłosa rzuciła sie do przodu, padła jakieś półtora metra dalej i odwróciła się. <br />ŁUP! <br />Balkon spadł, a jego mały kawałek przeleciał po policzku dziewczyny, tworząc rozcięcie, z którego <br />trysnęła krew. Reszta zawaliła się, na szczęście, nie robiąc brązowowłosej niczego <br />poważniejszego. Ta po chwili wstała i otzrepała się z brudu, gdy nagle usłyszała za sobą: <br />- Mia! <br />Dziewczyna odwóciła się i ujrzała biegnącą ku niej Nicole. Jej sięgające do ramion kasztanowe <br />włose przelegały do jej ciała, a piwne oczy były rozszerzone i wyczytać można było z nich <br />przerażenie. W jednej dłoni miała plecak, podobnie zapełniony jak zielonookiej. <br />- Mia, co ty tu robisz? - zawołała, kiedy tylko podeszła. <br />- Staram się uniknąć Śmierci, a ty? Po co ci ten plecak? - rzekła Mia odgarniając włosy do tyłu. <br />- Dwie godziny temu przyszedł do mnie Chris i powiedział, że zerwał z tobą, więc spakowałam się. I <br />kiedy przysłalaś mi wiadomość, to biegłam najszybciej jak mogłam, żeby nic ci się nie stało - <br />wyjaśniła Nicole. <br />Mia rozwarła szczękę i wytrzeszczyła oczy, jednal po chwili oprzytomniała. To jej pierwszej, <br />jednocześnie jedynej do czasu, aż rodzice przeczytają list, powiedziała o przepowiedni i jej <br />przyszłości. <br />- A co masz zamiar teraz zrobić? - usłyszała Mia, tak jakby z oddali. <br />- Uciekać i ukrywać się. Zostając tutaj jedynie mogę narazić innych i dawać szansę Jej na szybkie <br />złapanie mnei, a tego to nie chcę. - odpowiedziała brązowowłosa <br />- Ide z tobą. <br />- Nie! <br />Krzyk Mii na pewno odwrócił czyjąś uwagę. Okno niedaleko miejsca, gdzie niedawno był jeszcze <br />balkon, zaczęło skrzypieć w zawiasach. Dziewczyna poczuła ciągnięcie za łokieć i razem z Nicole <br />wpadła do najbliższego krzaka. <br />- Smarkaczu, zobaczysz! - wydarł się jakiś starszy facet w szlafroku, a gdy ujrzał uwalone kamienie <br />na chodniku, to przeżegnał się - Mój Jezu, co to się stało?! <br />- Kiedy sobie pójdzie, to biegniemy szybko do Rossial Street - szepnęła Nicole. <br />- Dobrze. <br />Mężczyzna zniknął za framugą okna, zapewne by wezwać karetkę, policjęm straż pożarną, czy <br />Bóg wie co jeszcze. Obie dziewczyny wystartowały natychmiast do prostopadłej ulicy. Mia o mało <br />co się nie przewróciła, bo sznurówka buta była razwiązana. Kiedy tylko padły na kolana, Nicole <br />zaczęła przysłochiwać się, czy ktoś nie podchodzi. <br />- Nicole, ale ty nie możesz ze mną iść - wydyszała Mia, kiedy tylko tamta na nią spojrzała - To zbyt <br />niebezpieczne! <br />- Co mnie to obchodzi?! Jesteś jedyną ważną dla mnie osobą! Myślisz, że pozwolę ci samej <br />narażać życie samej Śmierci, a sama siedziałabym w domu całkowicie bezpieczna i martwiłabym <br />sie o ciebie? <br />Mia spuściła głowę. Oczywiście nie pomyślała o tym, ale ważniejsze było bezpieczeństwo jej <br />najlepszej przyjaciółki i rodziny. Czy nie mogła tego zrozumieć. <br />- Mnie nie obchodzi co powiesz i tak za tbą pójdę. <br />Brązowowłosa spojrzała na piwnooką. Wyglądało na to, że nie miała żadnych szans. Westchnęła <br />jedynie ciężko. <br />- No dobra... - powiedziała w końcu - A gdzie będziemy spać? Na pewno nie wrócimy do domu. <br />- Myślę, że lepiej będzie, jeśli znajdziemy trochę oddalone miejsce i dla bezpieczeństwa nie <br />prześpimy nocy. PrzecieżOna może przyjść w każdej chwili, ale jakchcez, to będziesz mogła się <br />przespać, ja będę na warcie. <br />Nicole wstała, co natychmiast zrobiła też Mia. <br />- A... gdzie idziemy? - zapytała <br />Brązawowłosa zawsze uwielbiała kasztanowłosą za jej inteligencję i twórcze, jednocześnie trafne <br />pomysły. <br />- Musimy iść na skraj miasta i pójdziemy tam do lasu- oznajmiła piwnooka i od razu ruszyła. <br />Mia zaczęła podążać za nią. Niezbyt dobrze czuła się z ostatnimi decyzjami, tymbardziej, że <br />musiała opuścić rodzinę i rodzinne miasto. Osobiście lubiła podróże, czy to piesze, czy nie. Jednak <br />ta budziła w niej grozę, bo chodziło o jej życie. To była prawdopodobnie jej ostatnia wyprawa w <br />nieznane, podczas której będzie musiała walczyć o jedyną najcenniejszą rzecz: o dar życia.</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Saphic/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group
Saphic 1.5 // Theme created by
Sopel &
Programosy.pl
Regulamin
