Wiersze Saph.

Saphire · Wysłany: Wto 16:13, 18 Mar 2008 Temat postu: Wiersze Saph.

"Cierpienie"

Coś nie wyszło,
coś się nie udało,
zapadła w rozpacz,
Ciągle płakała.

Nie mogła się skupić,
spoglądała wstecz,
dawnym uczuciom
nie mogła powiedzieć "precz".

Myślałam, że nie cierpi,
że to nic dla niej nie znaczy,
a tymczasem ona
pogrążała się w rozpaczy.

Ostatnią deską ratunku,
nim zapanowała udręka,
była pomocna dłoń,
moja, przyjazna ręka.

Teraz spogląda w dal
z optymizmem we wzroku,
nie widzi ciemności,
nie widzi mroku...

Wierszyk oparty na faktach z codziennego życia mojej przyjaciółki

.

Saphire · Wysłany: Sob 20:12, 29 Mar 2008 Temat postu:

Trzeba myśleć samemu?
Łatwiej przeżyć to z kimś,
Kto pomoże, kto wesprze...
Lecz gdzie z problemem iść?
Albo, gdy radość rozpiera,
Albo, gdy złość wybucha,
Gdzie się zwrócić, kto zrozumie?
Cisza w myślach głucha.
A możeby tak iść ulicę dalej,
Zapukać do drzwi przyjaciela?
To jest uczucie wspaniałe!
Jak ktoś twe myśli powiela.
Przyjaciel zrozumie i pomoże.
Przyjaciel ci wybaczy,
Przyjaciel się cieszyć może,
A jak trzeba to z tobą zapłacze.
To jest piękne w przyjaźni,
Czy złość, czy smutek czy śmiech...
Zawsze wiesz, że gdzieś tam hen,
Jest ktoś, kto zrozumie cię.

pisklak · Wysłany: Nie 19:13, 30 Mar 2008 Temat postu:

Saphire to... to cudowne! Ja to jajko w porównaniu z tobą! Na marginesie: cudowne, masz talent Mruga

Saphire · Wysłany: Nie 20:14, 30 Mar 2008 Temat postu:

Ojej, dzięki Wesoly

.

Alisese

Moja kolej.

Cierpienie.

Primo: Błędy.

pisklak

Ale i tak wiersz jest cudem

Saphire

No, nareszcie jakieś porządne ocenienie wiersza Wesoly

. Czekałam w końcu, aż Alisese się za to weźmie Mruga

. Dziękuję za szczere oceny Wesoly

.

Saphire

Zazdrość

Czasem z tego szydzę,
Ale są takie chwile,
Że się tego wstydzę...
To uczucie ludzkie,
Też je często miewam,
A jak o tym myślę,
Żyć się odechciewa...
To cię zżera od środka,
To wypełnia goryczą,
Każdą twoją myśl,
Którą serce spotka.
Gdy widzę coś drogiego,
W rękach kogoś innego,
A to jest właśnie moje,
I się o to boję...
I walczę, i szarpię,
Bez zasad- tylko walka,
Czy to jest zazdrość,
Czy zmartwienie?
Bo na prawdę nie lubię,
Gdy coś drogiego gubię.
Co innego, gdy własność czyjaś,
I moja nie jest, i nie była,
Wtedy to uczucie straszne...
Zazdrościć czegoś co nie twoje-
No właśnie...

Saphire

Śmierć

Siedzę sobie między wami...
Widzę mroczki przed oczami,
Czuję słabość w głębi duszy...
Dźwięk zanika w mętnej głuszy.

Widzę ciemność, potem światło,
Dąży się do niego łatwo
Lecz już nie ma po co wracać.
Taka jest tej Śmierci praca.

Życie zabrać i nie szlochać.
Żal pokochać, zło pokochać.
Bez smutku ducha odbierać,
I szczęście ludziom zabierać.

Kiedy wreszcie stanę w raju,
Boga szczęście mnie otoczy,
Znów zobaczę ludzi twarze,
Kiedy we śnie zamknę oczy.

Tęsknię, płaczę!
Nigdy śmierci nie wybaczę...
Że mi duszę odebrała...
Że cud życia mi zabrała...

A Śmierć?
Patrzy na ten tunel...
Pot z czoła ociera...
I do pracy się zabiera...

Saphire

Dama znad jeziora

Gdy o zmroku las pachniał będzie sosną,
A jezioro mieniło blaskiem tysiąca gwiazd,
Spójrz w stronę brzegu,
A zachwyci cię postać światłem emanująca...
To Dama znad jeziora,
Stoi w białej sukni z konwalii utkanej,
Spogląda w dal, na czarne niebo,
Piegami gwiazd z policzka wszechświata obsiane...
Oczy jej czarne niczym ta noc,
Z nich łza szklista spływa,
Kapie w kryształową toń...
Jasne jak złoto, ciemne niczym brąz,
Włosy powiewają na wietrze,
Mieniąc się szlachetnością barw...
Czemu w oku łza się kręci,
Czemu Dama gorzko płacze?
Patrzy na życiem tętniącą wioskę opodal rzeki,
I żałuje, że żyć jej nie dane...

Saphire

Chwile ulotne

Tylko chwila starczy by pokochać
Ujrzeć cud delikatnie lecący
Po błękicie nieba i po bieli obłoków,
Wyciągasz ręce by uchwycić coś
Co skończone w przyszłości,
Obecne teraz,
Delikatnie dotyka twej dłoni,
Staje się czymś nieodłącznym,
Delikatnie pielęgnowane,
Wspierane, kochane...
Coraz śmielej staje się częścią duszy,
Coraz mocniej wchodzi w serce,
Dając ciepło, poczucie dobra i szczęścia,
Powoli staje się jego częścią,
Nieodłącznym elementem dnia codziennego,
Bez niego nigdy nie wyobrażamy sobie życia,
Lecz nagle zbyt śmiało przyciskasz...
Nie dajesz swbody, oddech zatrzymany,
Mimo że nie całkiem twoja wina,
Sumienie żre i szczypie, daje karę.
Nagle ulotna chwila, jednak trwająca te kilka dobrych lat,
Pęka jak bańka mydlana,
Boleśnie i szybko urywa serca kawałek,
Szarpie duszę,
Daje uczucie pustki i beznadziejności,
Nie ma już światełka w tunelu,
To co oczywiste, staje się niemożliwe,
To co zawsze obecne, staje się obce,
To co ciepłe i ukochane, staje się zimne i obojętne,
Tylko nadzieja się tli w serduszku pozbawionym ciepła,
Że kiedyś wróci ze skruchą na twarzy,
Że kiedyś czule przytuli i powie,
Że kocha i wraca...

Oparte na faktach.

[EDIT]
Wróciło Wesoly